وقتی پازل خودم را ساختم

انجمن دراماتراپی ایران / به عنوان زنگ تفریح داشتم پازل خودم را درست میکردم.

اولش سرگرمی بود .

اما عمیق تر که شدم با هر عضو حس ، میکردم ، خیلی جاها تک تک اعضای من فرو ریختند . 

خیلی جاها حس کردم منی وجود ندارد،

روانشناسی و تغییر و ایجاد و...تا جایی تاثیر دارد .

حس کردم  از یک جایی به بعد همه چیز دست آگاهی برتر ، ناخوداگاه و یا هر چه اسم اش را میگذاریم ، هست.

و چه بسیار زمان ها که عاجزانه خواستم تقدیر خودم یا دیگری را تغییر بدهم . 

عجزی اصیل را احساس کردم ... که منیتی نمیذاشت .

و اما در میان امواج پر تلاطم زندگی انتخاب کردم شاد باشم .

و زندگی را مانند  بازیگری  در نمایش فقیر  که صحنه آن خالی است و سعی میکند  خودش دارایی نمایش اش باشد و تمامیت خود  را  روی صحنه می اورد تا نمایشی قابل دیدن اجرا کنند ، بازی کنم.

در شریان انسانیت، انسان هایی دیدم که فاصله میان پرده ها را به پشت صحنه می آمدند و نقابی بر میداشتند و تماشاگران را چه خوشایند بود بازی رنگ ها ...

و انسانی هایی دیدم  که بی نقاب بر روی صحنه می آمدند  و اما سهم شان  انزوا در گوشه ای از صحنه بود.

 و شگفتا که در تاریکی باز هم اثری خاص بر روی مخاطب داشتند.

و من دریافتم  ما با تک تک اعضای وجودمان سهمی بزرگ داریم در اتفاقات جهان بیرون......

دلنوشته از : مریم